ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ!!!
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ Ν. ΜΠΟΥΤΣΙΑΔΗ
Ο Σπύρος Μπουτσιάδης γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1942 , στην Αμμουδάρα Καστοριάς.
Το 5ο στη σειρά παιδί της γεωργοκτηνοτροφικής οικογένειας του Νικολάου και της Βασιλικής Μπουτσιάδη , (είχαν ήδη στην οικογένεια τρία κορίτσια, την Ελένη , τη Βαγγελή και τη Σοφία και ένα αγόρι, το Ζήση).
Τα πρώτα παιδικά χρόνια, αμέσως μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και στη δύνη του Εμφυλίου Πολέμου, ήταν χρόνια δύσκολα με πολύ αγώνα , για επιβίωση και αξιοπρεπή ύπαρξη στη ζωή και την κοινωνία.
Εμπειρίες και παραστάσεις έντονα χαραγμένες στην παιδική ψυχή , έμελλε να γίνουν τα βιώματα που ατσάλωσαν και πείσμωσαν το μικρό Σπύρο, διδάσκοντας του ότι τίποτα δε χαρίζεται στον κόσμο και όλα κερδίζονται με πολλή δουλειά, υπομονή και επιμονή.
Το 1955 σε ηλικία 13-14 ετών , φεύγει για πρώτη φορά από την Αμμουδάρα για την Καστοριά , αναζητώντας την τύχη του στην γούνα , με άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Εξ’ αρχής τον κερδίζει η ομορφιά της πόλης και η γοητεία της λίμνης , που απ’ την πρώτη στιγμή την αποκαλούσε «λίμνη μου».
Μαθαίνει τη γουναρική τέχνη , που θα ήταν ως το τέλος της ζωής του το κυρίως επάγγελμα , δίνοντάς του ό, τι χρειαζόταν, μα πάνω απ’ όλα την ελευθερία να επιλέγει τα χόμπυ και τους φίλους του.
Το 1959-60 με παρότρυνση του φίλου του Μάκη Ζερμιά , γνωρίζει το Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς, όπου περνά τον ελεύθερο χρόνο του αθλούμενος , υπό την καθοδήγηση του κ. Γεωργίου Κωνσταντίνου (Γκας).
Μετά από σειρά προπονήσεων και σε διάστημα λίγων μηνών , παίρνει για πρώτη φορά μέρος σε διασυλλογικούς αγώνες κωπηλασίας στη Θεσσαλονίκη. Ακολουθούν αγώνες στα Γιάννενα και πάλι στη Θεσσαλονίκη , όπου το 1960 παίρνει το 1ο χρυσό μετάλλιο.
Το Μάρτιο του 1963 κατατάσσεται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό , στο κέντρο εκπαίδευσης Παλάσκα στο Φάληρο. Στις εξόδους του , βρίσκει τρόπο να δουλεύει σε γουναράδικο , κοντά στο Σύνταγμα , κερδίζοντας τα μικροέξοδά του. Σαν κωπηλάτη, μετά τη βασική εκπαίδευση, τον στέλνουν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυταθλητών (ΕΚΝΑ), τη γνωστή γυμναστική στρατιωτική ναυτική ακαδημία της Ελλάδος.
Η προετοιμασία του 1964 οδήγησε στην πρόκριση για συμμετοχή στους πρώτους διεθνείς αγώνες , στους Βαλκανικούς στη Σόφια της Βουλγαρίας.
Στις 06-09-1964 ανακηρύσσεται 1ος Βαλκανιονίκης στη Σόφια της Βουλγαρίας , σε τετράκωπο με πηδαλιούχο.
Το 1965 βγαίνει 2ος Μεσογειονίκης σε κωπηλατικούς αγώνες , που έγιναν στη Σαμπαούντια της Ιταλίας.
Στις 25-05-1966 βγαίνει 1ος Μεσογειονίκης στα νερά του Νείλου , στο Κάιρο της Αιγύπτου.
Αρχές του Αυγούστου το 1966 , παρά την πρόταση των υπευθύνων να παραμείνει στο ΕΚΝΑ σαν προπονητής, μόνιμος του Ναυτικού, με την υπόσχεση ότι θα συμμετάσχει στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, εκείνος επιλέγει να απολυθεί και να διεκδικήσει τη ζωή , γυρίζοντας στην Καστοριά που τόσο αγαπούσε. Ξαναρχίζει δουλειά στη γούνα , που είναι στα επάνω της, και με πρόεδρο τον κ. Φίλιππα Κοσμά επανέρχεται στο Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς , με πολύ δύσκολες συνθήκες.
Το 1966 σε αγώνες στον Πόρο κερδίζει τον τίτλο Πρωταθλητή Ελλάδος ανδρών στο σκιφ.
Το 1967 (30-09-1967) επαναλαμβάνει τον ίδιο θρίαμβο.
Στο εξής σε όσους αγώνες έλαβε μέρος είτε σαν σκιφίστας είτε σε τετράκωπο ή δίκωπο ήταν πάντοτε πρώτος νικητής.
Στη συνέχεια δυο χρόνια γυρίζει στην Ευρώπη για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους, έπειτα επιστρέφει στην Καστοριά και το 1969 πάλι σε κωπηλατικούς αγώνες στον Πόρο κερδίζει την πρώτη θέση στο σκιφ.
Πλέον ο Ναυτικός Όμιλος Καστοριάς ταυτίζεται με το όνομα Σπύρος Μπουτσιάδης και γίνεται γνωστός σε όλη την Ελλάδα και στον Παγκόσμιο Ναυταθλητικό κόσμο, αναδεικνυόμενος σε πρώτη δύναμη στην κωπηλασία πανελλαδικά. Τα ράφια του ΝΟΚ γεμίζουν κύπελλα και επαίνους και η φωτογραφία του Σπύρου φιγουράρει στα πιο εμφανή σημεία του. Κυρίως όμως φιγουράρει στις ψυχές και στο νου των νέων αθλουμένων , που θέλουν να του μοιάσουν. Η πίεση των επιτυχιών αναγκάζει την πολιτεία να τελειώσει το κτίριο του ΝΟΚ και η Καστοριά πλέον γίνεται φυτώριο κωπηλατών , που μέχρι και σήμερα διακρίνονται μέχρι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 1970 ετοιμάζεται για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και πολλά οκτάστηλα αθηναϊκών εφημερίδων προοιωνίζουν την επιτυχία του. Όμως η τότε Ομοσπονδία κωπηλασίας της Ελλάδος , για άγνωστους λόγους , χωρίς καμιά εξήγηση , προτιμά άλλη συμμετοχή.
Το 1970 σε Πανελλήνιους αγώνες στα Γιάννενα , απαντά και πάλι με πρώτη νίκη.
Σε ηλικία 28 ετών στην πιο καλή στιγμή της καριέρας του , παίρνει την απόφαση να σταματήσει τον πρωταθλητισμό.
Ασχολείται για λίγο σαν προπονητής στον ΝΟΚ , όμως εγκαταλείπει πικραμένος γρήγορα.
Έκτοτε προσηλώνεται στη δουλειά και στην οικογένειά, που δημιουργεί με σύζυγο την κ. Σοφία Καρολίδου , αποκτώντας δυο αγόρια τον Νικόλαο και τον Κωνσταντίνο.
Ο Σπύρος ως το αναπάντεχο τέλος της ζωής του (25-11-2005), χτυπημένος από την επάρατο νόσο , ήταν αγωνιστής , ήταν δυνατός , ήταν η έκφραση της αντοχής , της αυτοπεποίθησης , του τσαμπουκά και του ανδρισμού σε ότι κι αν ασχολιόταν.
Έγινε μύθος στη συνείδηση του αθλητικού , αλλά και του απλού κόσμου , που τον γνώριζε, με το χαρακτηριστικό του αήττητου και πάντα νικητή.
Όλοι εμείς οι συγγενείς του και οι συγχωριανοί του , αισθανόμαστε ιδιαίτερη τιμή και καμάρι γι’ αυτόν , και τον ευχαριστούμε για ό, τι έκανε.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΜΜΟΥΔΑΡΑΣ!!!
Η ΑΜΜΟΥΔΑΡΑ ΓΛΕΝΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΙΜΑΕΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΧΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΩΝ ΝΑΥΤΑΘΛΗΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ , ΑΝ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΧΘΗΚΕ, ΤΟ ΣΠΥΡΟ ΤΟ ΜΠΟΥΤΣΙΑΔΗ.
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΙΣ ΕΝΝΕΑ , ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΑΡΓΟΥΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΑ ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ ΑΜΜΟΥΔΑΡΑΣ, ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΠΥΡΟ ΜΑΣ, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ, ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΥΣ ΣΠΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ.
ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ, ΘΑ ΓΕΥΤΟΥΜΕ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ, ΤΙΣ ΓΝΩΣΤΕΣ ΝΟΣΤΙΜΕΣ ΠΙΤΕΣ (ΠΡΑΣΟΠΙΤΕΣ - ΤΥΡΟΠΙΤΕΣ - ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΕΣ - ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΕΣ - ΑΡΜΙΟΠΙΤΕΣ Κ।Λ।Π।) ΦΤΙΑΓΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΧΕΡΙΑ ΑΜΜΟΥΔΑΡΙΩΤΙΚΑ, ΜΕ ΓΝΗΣΙΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΜΑΣ.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ, ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΛΑΡΙΝΑ ΤΟΥ ΤΕΛΗ ΧΑΛΚΙΑ, ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΡΕΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΤΑ, ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΤΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΥΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ, ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ, ΘΑ ΠΑΡΑΣΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΥΡΟ, ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ, ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΑΣ.
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΠΟ ΣΕ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΠΩΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ΄ΟΛΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΑΡΑ.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΤΣΙΑΔΗΣ
Συγχαρητήρια....τι καταφέρατε;;;;
Συγχαρητήρια για τις "εξυπνες" τακτικές που χρησιμοποιούν "κάποιοι φίλοι του περιβάλλοντος"....
Το αλάτι αποτελεί την καλύτερη λύση για να καταστρέψουν ένα φυτό.... Και την πιο "οικολογική"...
Αν έχουν αλλεργία στα φυτά, στο πράσινο, στη φύση, στην φυσική ομορφιά, είναι καλύτερα να επισκεφθούν κάποιον ειδικό...
Ας ψάξουν λίγο μέσα στο κεφάλι τους..... Αν έχει μέινει κάτι μέσα βέβαια.... Να ψάξουν για να βρουν το λόγο που το κάνουν αυτό. Και να ψάξουν επίσης για ποιο λόγο φυτεύτονται αυτά τα δέντρα.....
Αν πιστεύουν ότι κάποιος επωφελείται εις βάρος κάποιου άλλου, αν θεωρούν ότι η εικόνα του χωριού μας είναι καλή και ότι δεν χρειάζεται βελτίωση, αν όλα είναι μια χαρά και δεν χρειάζεται καμία αλλαγή να βγουν να το πουν.
Πάντως αυτό που βλέπουν οι περισσότεροι είναι το αντίθετο, όσο αφορά την εικόνα του χωριού και τις προοπτικές εξέλιξής του.... Ας μετρήσουν τους κατοίκους του χωριού. Τους μόνιμους, τους εποχιακούς. Ο υποφαινόμενος, υπογράφων του κειμένου αυτού ανήκει στη δεύτερη κατηγορία (τους εποχικούς). Ωστόσο κανένας δεν πρέπει και δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί ότι το χωριό ανήκει σε κάποιους. Ότι κάποιοι το αγαπάνε λιγότερο ή περισσότερο.....
Διάλογος, συμμετοχή, ενδιαφέρον, προσφορά?????
Άγνωστες λέξεις???
Μάλλον.
Γιατί???
Ποιες έννοιες τα έχουν αντικαταστήσει όλα αυτά στο κεφάλι των "φωστήρων"?
Οι εκλογές πλησιάζουν..... Ας ξανασκεφτούμε λοιπόν όλοι μας τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι θα κάνουμε. Πως μπορεί να γίνει αυτό που θέλουμε, ποιος μπορεί να βοηθήσει?
Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε για το χωριό μας, μάλλον θα πρέπει να αλλάξουμε τακτική.
Οι τοπικοί άρχοντες είναι αλήθεια ότι δεν βοήθησαν τα τελευταία χρόνια....
Μήπως φταίμε κι εμείς για αυτό?
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι νομίζουμε.....
Η Αμμουδάρα, ένα χωριό που έχει πλέον λιγότερους από 60 μόνιμους κατοίκους, έχει πολλές ομορφιές, πολλές προοπτικές εξέλιξης και ένα πολύ "δυνατό χαρτί". Τα Ιαμματικά λουτρά.
Πολύ δυνατό χαρτί από όλες τις απόψεις....Αλλά κυρίως από χρηματικής άποψης.
Κάθε χρόνο η δημοπρασία για τα Ιαμματικά λουτρά αποδίδει πάνω από 100.000 ευρώ στο δήμο Ορεστίδος.....Ποιο το ανταποδοτικό όφελος στο χωριό μας για την εκμετάλευση των Ιαμματικών λουτρών? ΚΑΝΕΝΑ....
Όταν λοιπόν έρθει ξανά η ώρα να ψηφίσετε ίσως πρέπει να ξανασκεφτείτε κάποια πράγματα...
Δεν κάνω προεκλογική εκστρατεία... Δεν θα είμαι υποψήφιος ούτε εγώ ούτε κάποιος συγγενής μου.
Απλά πιστεύω ότι καλύτερη στιγμή για να πετύχουμε κάποιου είδους αποτέλεσμα, κάποιο ώφελος, κάποιο έργο για το χωριό μας, πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ πριν τις εκλογές....
Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος υποψήφιος θα μας αναλύει το πρόγραμμά του, ζητώντας την ψήφο σας, ρωτήστε τον τι σκέφτεται να κάνει με τα λεφτά που παίρνει ο δήμος Ορεστίδος από τα Ιαμματικά λουτρά της ΑΜΜΟΥΔΑΡΑΣ???? Επίσης ρωτήστε τον τι έκανε τόσα χρόνια με αυτά τα χρήματα???? Ζητήστε του να σας πει το τελευταίο έργο στο χωριό μας??? Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι....
Η πελατειακή λογική, τις περισσότερες φορές μας εμποδίζει να δούμε πέρα από τη μύτη μας....
Αν αυτός που μας υπόσχεται ότι θα μας βρει δουλειά, θα μας διορίσει το παιδί μας στο δήμο, θα μας βοηθήσει να επεκτείνουμε το χωράφι μας.....λίγο παραπάνω....ε δεν χάθηκε και ο κόσμος να φτάσουμε στην όχθη του Αλιάκμονα..... Αν από την άλλη μας υποσχεθεί κάποια καλή μίζα για να πάρει όσο άμμο έχει απομείνει στις όχθες του ποταμού???? Ε ΤΌΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ!!!!!
Στην Αμμουδάρα υπάρχει ένας πολιτιστικός σύλλογος...
Από το 1978. Πόσοι το θυμούνται αυτό? Πόσοι συμμετέχουν?
Μήπως είναι ένας τρόπος να πάρουμε αποφάσεις και να ακουστούμε?
Να διεκδικήσουμε έστω και κάτι!
Αν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος, ευπρόσδεκτος.....
Αλλά προς το παρόν δεν το βλέπω....
Για αυτό χρειάζεται συμμετοχή, διάθεση, διάλογο και όχι άρνηση, και καχυποψία.
Δημιουργία και όχι καταστροφή....
ΤΑΣΟΣ
Subscribe to:
Posts (Atom)
